Afwijkend voelen

Ik ben altijd een gemiddeldje geweest waardoor ik nooit echt opviel. Toch heb ik me vaak anders gevoeld, met momenten zelfs afwijkend. Studiekeuzes maakte ik met mijn hoofd om financiële zekerheid te krijgen. Elke studiekeuze overwoog ik iets creatiefs, maar heb deze stap nooit durven nemen. Toch heeft dit alles me een fijne jeugd en goede basis gegeven. 

Echter, sluimerde er ook een andere kant. Een gevoelige, visualiserende en creatieve kant die hand in hand ging met een overactief brein. Deze kant probeerde ik zoveel mogelijk uit te zetten om extra chaos te beperken. Inmiddels voldoe ik aan het gemiddeldje van de maatschappij en doe mee aan een 'ren-je-rot-leven'. Want druk druk druk, dat is zoals het hoort. 

Nadat ik vorig jaar erg ziek werd heb ik mijn camera gekocht. Het was iets intuïtiefs, ik deed het op een avond gewoon. Al snel blufte ik mijn insta pagina en ontving ik de eerste boekingen. Met knikkende knieën ging ik met mijn camera op pad. Kon ik dit wel? Maar diep vanbinnen voelde ik zelfvertrouwen, ik was ervan overtuigd dat dit een goed plan was. Het kwam namelijk vanuit mijn hart. En het bleek te kloppen. 

Fotografie geeft me alle ruimte om mezelf te zijn. Alles wat door de wereld als afwijkend werd gezien, komt hier juist ten goede. Mijn voelsprieten zijn enorm, vaak te gevoelig. Ik kan helemaal opgaan in de sfeer en emotie die in de lucht hangen. Hierdoor ben ik erg sociaal, sluit snel bij mensen aan, weet hen op het gemak te stellen en kan aan een paar woorden vaak al goed inschatten hoe iemand is. Fotografie geeft me de kans om uit het gemiddeldje te stappen en wel mijn eigen kant te laten zien. De kant die altijd zo afwijkend leek. Er komt zelfs waardering voor deze kant.

Momenteel hoor en zie ik vaak dat mensen fotoshoots bij me boeken vanwege mijn lage tarief. Natuurlijk snap ik dat en ben ik dankbaar voor elke fotoshoot die ik mag doen. Al droom ik er stiekem wel van dat mensen in de toekomst echt voor mij als persoon gaan kiezen. Soms vind ik dat spannend, aangezien ik erg koppig kan zijn over mijn aanbod. Ik heb absoluut niks met trends en fotografeer alleen op mijn eigen manier. Geen bohoo thema bij mij. Geen beige edit. Ik weet dat mensen dit massaal willen, maar ik volg mijn hart en doe er niet aan mee. Soms heb ik ideeën in mijn hoofd die ik dan bij mijn eigen dochter uitprobeer. Soms is het iets, soms is het niks. Vallen en opstaan, dat hoort bij het neerzetten van een eigen stijl. Steeds vaker voel ik een fijne kriebel in mijn buik bij het fotograferen, dit zijn de momenten waarop ik voel dat mensen al hun Pinterest inspiratie laten varen en volledig op mij vertrouwen. Er ontstaat dan werk vanuit mijn hart. En dit, dit zijn de foto's waarover ik later berichten krijg over hoe prachtig en soms ontroerd mensen door het resultaat zijn. Er valt nog veel te leren, maar ik ben trots op waar ik nu sta. Heb enkele weken geleden wederom mijn gevoel gevolgd, ik heb gewoon die droomcamera gekocht van al mijn omzet, vakantiegeld en wat spaargeld. Voor de droomlens moet ik wel nog een hele tijd door sparen maar dat geeft niet. De huidige lens voldoet ook. 

De foto's zijn mooier dan ooit, deze camera geeft alle vrijheid om eindelijk alles zo vast te leggen als hoe ik het in mijn hoofd heb. De creatieve vonk die als ik kind al voelde heb ik zuurstof gegeven. Hij is compleet in de fik gevlogen en ik voel me warmer en energieker dan ooit wanneer ik achter de camera sta. Zal deze hobby snel nog verder uit de hand lopen?